Overlevingskansen bij kanker, daar wordt veel op gezocht op internet. En dat is begrijpelijk. Als je kanker hebt, wil je weten wat dat voor jou betekent. En dan ga je dat tegenwoordig opzoeken. En misschien zoek je nog meer informatie, bijvoorbeeld ervaringsverhalen van anderen, of naar behandeltrajecten, of naar alternatieve geneeswijze. Je wilt er alles over weten, en zoek je vooral antwoorden buiten jezelf.
Daar zat ik dan bij de oncoloog. 42 jaar jong, moeder van 3 kindertjes, en dan krijg je dit nieuws te verwerken. Een diagnose-shock, zo noemen ze dat. En dat voel je door je hele lijf en tegelijkertijd slaat je hoofd op hol met gedachtes als: nu ga ik dood, hoe vertel ik het mijn kinderen, mijn kinderen groeien straks net als ik op zonder moeder, ik krijg allerlei akelige behandelingen, ik wil dit niet, dit komt nu niet uit, tot aan wie moet er straks de hond uitlaten, wie gaat er eten koken. Alles passeert de revue.
Ik heb zelf kanker gehad. En mijn directe omgeving was zeer belangrijk tijdens mijn ziekte. Ieder was er voor mij op zijn of haar eigen manier. De een kookte elke week voor mijn gezin, een ander ging mee naar het ziekenhuis als ik chemokuren had. Een mooie kaart, iemand die een kaarsje opsteekt, een inspirerend boek of een grappige film. Alles helpt.
